Canisvliet

Canisvliet (Canis = hont (Hont of Westerschelde)

Canisvliet is een restant van vroegere zee-armen. Veelvuldige dijkdoobraken en overstromingen deden die ouwe toetand herleven totdat bij de bedijking van 1652 door Caspar de Mauregnault daaraan een eind werd gemaakt.
De aanwezigheid van veelvuldige restanten van talrijke schelpdieren zoals: mossels en oesters e.d., zijn stille getuigen dat het een schorreland is geweest met ongetwijfeld een zeer mooie fauna en flora.
Rond de jaren 1900 was Canisvliet nog een vrij onherbergzaam gebied waarin plant en dier talrijk voorkwamen.
In 1964 is in het kader van de kanaalverbreding Gent-Terneuzen de ophoging en demping van het gebied versneld doorgevoerd. Door ontwatering en ruilverkaveling bleef van de 40 Ha. wateroppervlakte nog 20 Ha. over.
Sinds 1954 werden in Canisvliet 202 verschillende soorten vogels waargenomen, wat 75% vertegenwoordigt van wat er aan vogels in ons land in het wild voortkomt. Buiten het zeer rijke vogelleven werden daarboven 243 soorten planten waargenomen, waaronder de wilde orchidee, alsmede 16 soorten zoogdieren zoals hermelijn en bunzing.
Uit een commissie voor Natuur- en Landschapsbescherming samengestelde kwaliteitskaart van Zuid-West Nederland, blijkt Canisvliet één van de belangrijkste natuurgebieden van Zeeuws-Vlaanderen te zijn.
In 1965 kreeg het gebied het statuut van Natuurreservaat.
Daarom wordt er door de werkgroep vanaf dat moment jaarlijks de stand van zaken weergegeven in een jaarverslag
De Canisvliet werkgroep, een werkgroep voortkomend uit de Heemkundige kring, legt elk jaar in haar jaarverslag vast wat zij waarnemen in het prachtige natuurgebied Canisvliet. Wij zullen dan ook elk jaar hier voor u het verslag op onze website plaatsen, zodat ook u kunt lezen hoe de toestand in het Canisvliet op dit moment is.
Een behoud van Canisvliet is niet alleen voor ons zelf, de rust, de stilte, de eenvoudige schoonheid maar ook voor hen die na ons komen. Ook zij hebben het recht om een karrekiet te horen zingen of een koekoek te horen roepen. Niemand van ons wenst dat zij dit alleen van televisie of grammofoonplaat kennen.
We hopen tevens dat u als u dit leest een bezoekje aan het Canisvliet overweegt, zodat u dit nog kan horen en zien.